Κανένας σύγχρονος πρωτοπόρος δεν τολμά να φέρει σε κοινή θέα και δημόσιο διάλογο τα ερωτήματα που έθεσαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι.
Ελεύθερη βούληση, παρέκκλισης, απόκλισης, απροσδιοριστία,
Στον φυσικό και πνευματικό κόσμο.
Μα πως άλλωστε. Αφού τα ερωτηματικά θα σάρωναν κυριολεκτικά τα δεσμά της δουλειάς και η απόκλιση , η παρέκκλισης θα εκλαμβάνονταν ως φυσική εξέλιξη. Ενώ η ελευθερία βούλησης ως αυτο-δυναμη κίνηση. Αυτοκυριαρχία, καθώς τα άτομα μπορούν να διατηρήσουν την δική τους ενέργεια αλλά να δέχονται "πλήγματα" και από εξωτερικά συστήματα.
Όταν μελετάει κανείς τους Έλληνες φιλοσόφους νιώθει των σκοταδισμό τον θρησκευτικών ηγετών να απλώνεται διάπλατα πίσω από φράσεις όπως τυφλή υπακοή, μην το ψάχνεις, μην έρευνας, έτσι ήταν, η τάξη της φύσις κτλ. Συσσώρευση άγνοιας, της μεγαλύτερης μορφής εγωισμού, δίχως βαθύτερη επιθυμία και αγάπη για την αναζήτηση και την γνώση της ουσίας των όντων, που δημιουργεί την νόηση, την θεία διανόηση
Της πρωταρχικής ουσίας που δημιούργησε τον υλικό και πνευματικό κόσμο.
Το μυαλό του ανθρώπου, όπως έλεγε ο αρχαίος Έλληνας συγγραφέας Πλούταρχος, "Το μυαλό είναι μία φωτιά που πρέπει να ανάψει, όχι δοχείο που πρέπει να γεμίσει". Γι αυτό, η πλειοψηφία των ανθρώπων κουράζεται από την συσσώρευση γνώσεων και την έρευνα. Δεν υπάρχει φως. Δεν υπάρχει κοινωνία με το φως.
Είναι δυνατόν να σου δείξει κάποιος την ένωση με το φως κι έπειτα να σου λέει χρήζεις βοηθείας; Με πόση ευκολία λοιπόν αποκαλύπτεται το ψέμα της αυθεντικής γνώσης; Το ψέμα κάθε αυθεντίας.
Σίγουρα κάτι συμβαίνει εδώ. Στο μηχανισμό αυτό της σκέψης. Θα συνεχίσω λοιπόν και θα πω , ότι η ζωή του ανθρώπου δεν είναι δοχείο για να γεμίσει με πετραδάκια, άμμο, και στο τέλος να στουμπώσει με νερό όπως εκφέρονται πολλοί ψυχολόγοι και πνευματικοί φιλόσοφοι. Η ζωή του ανθρώπου οφείλει να λάμπει από φως και όχι να καίει τον ίδιο τον άνθρωπο στο καμίνι της εγκατάλειψης , αλλά ούτε να στουμπώνει με σκουπίδια το καμίνι ο ίδιος ο άνθρωπος για να συνεχίσει να καίει και να του λεν κοίτα πως λάμπεις. Αυτό δεν είναι το Φως.
Είναι δυνατόν να σου δείξει κάποιος την ένωση με το φως κι έπειτα να σου λέει χρήζεις βοηθείας; Με πόση ευκολία λοιπόν αποκαλύπτεται το ψέμα της αυθεντικής γνώσης; Το ψέμα κάθε αυθεντίας.
Σίγουρα κάτι συμβαίνει εδώ. Στο μηχανισμό αυτό της σκέψης. Θα συνεχίσω λοιπόν και θα πω , ότι η ζωή του ανθρώπου δεν είναι δοχείο για να γεμίσει με πετραδάκια, άμμο, και στο τέλος να στουμπώσει με νερό όπως εκφέρονται πολλοί ψυχολόγοι και πνευματικοί φιλόσοφοι. Η ζωή του ανθρώπου οφείλει να λάμπει από φως και όχι να καίει τον ίδιο τον άνθρωπο στο καμίνι της εγκατάλειψης , αλλά ούτε να στουμπώνει με σκουπίδια το καμίνι ο ίδιος ο άνθρωπος για να συνεχίσει να καίει και να του λεν κοίτα πως λάμπεις. Αυτό δεν είναι το Φως.
Maria Prodromou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου