Από μικροί εκπαιδευτήκαμε να σκεφτόμαστε το παρελθόν. Ενώ καθώς αναπτυσσόμαστε βιολογικά μας εισάγουν σε ένα σύστημα σκέψης που επικεντρώνεται διαρκώς στο μέλλον.
Με βιασύνη ο άνθρωπος να πάει στο δημοτικό, με βιασύνη να βγάλει το γυμνάσιο , να τελειώσει το λύκειο, να αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο, να πιάσει εργασία, να κάνει οικογένεια, να κάνει παιδιά ώσπου ... ώσπου έρχεται μια μέρα όπου δυστυχώς καταλαβαίνει πως όλη του η ζωή κύλισε σαν νεράκι μέσα από τα δυο του χέρια.
Αλήθεια αυτή είναι η ζωή; Ένα οριζόντιος , για να μην πω , επίπεδος τρόπος σκέψης;
Δεν είναι περίεργο που κανένας δεν μας έμαθε να σκεφτόμαστε κάθετα (βλέπε σχήμα) το εδώ και τώρα; Και τι σημαίνει άραγε σκέφτομαι το εδώ και τώρα.
Σκέφτομαι το εδώ και τώρα σημαίνει ότι αποκτώ συνείδηση του εαυτού μου. Των σκέψεων μου, των λόγων μου, των πράξεων μου.
Σημαίνει γίνομαι παρατηρητής του εαυτού μου και έτσι αυτό εξελίσσομαι κάθε στιγμή. Αυτό άλλωστε δεν προϋποθέτει και η αυτογνωσία; Μία ενδοσκόπηση του εαυτού μας! Μία αναγνώριση του πραγματικού μας εαυτού.
Αυτό πιστεύω είναι και το βαθύτερο νόημα της σταύρωσης υπό μία, ας πούμε, έννοια φιλοσοφική αλλά και ουσιαστική . Η συνειδητοποίηση της πραγματικής μας φύσης. Της ανώτερης μας φύσης. Ότι είμαστε υιοί και θυγατέρες Θεού (εμπνεόμενοι διαρκώς από την συνειδητότητα, από την επίγνωση του εαυτού μας, που πηγάζει από το εδώ και τώρα) .
Προδρόμου Μαρία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου