Ορισμένες... σκέψεις. Προδρόμου Μαρία

Θα μπορούσα για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα να μελετάω την ετυμολογία και το περιεχόμενο των λέξεων που απαρτίζουν την γλώσσα της φυσικής.

Ο λόγος απλούστατος. Στο σχολείο αφιερώσαμε άπειρες ώρες προσπαθώντας να κατανοήσουμε το περιεχόμενο των εννοιών, που τις περισσότερες φορές ήταν απροσδιόριστο και ασαφές. Άλλωστε προς τι η χρήση σχολικών βοηθημάτων; Αυτό , ως εκ τούτου, οδηγούσε στην επιφανειακή χρήση των τύπων και την στυγνή αποστήθιση των εννοιών που περιγράφουν τα φυσικά φαινόμενα. Πότε άραγε κάποιος από εμάς κατόρθωσε να συλλάβει μία καινούρια έννοια, ή , να εκφράσει έναν νέο νόμο της φυσικής;

Στην αρχαία Ελλάδα η μουσική θεωρούνταν κλάδος των μαθηματικών. Άνωθεν παρατηρούμε την στενή σχέση των δύο επιστημών.

Στα μαθηματικά όταν διατάσσουμε τους φυσικούς αριθμούς από τον μικρότερο προς τον μεγαλύτερο, τότε έχουμε μία αύξουσα σειρά μεγέθους. Βέβαια το μέγεθος δεν έχει οριστεί πλήρως και παραμένει κενό στο μυαλό του αναγνώστή.

Στην μουσική από την άλλη όταν ο πρώτος φθόγγος είναι χαμηλότερος και ο δεύτερος υψηλότερος, τότε τα διαστήματα αυτά ονομάζονται ανιόντα.

Στην φυσική αυτό θα μπορούσε να μεταφραστεί ως την αύξηση του μεγέθους της συχνότητας καθώς μετακινούμαστε από τον έναν φθόγγο στον άλλο.

Στην μουσική, αυτό έχει νόημα γιατί έχει οριστεί . Δηλαδή κάθε συχνότητα έχει ταυτιστεί με έναν συγκεκριμένο φθόγγο.

Στα μαθηματικά παραμένει ένας απλός αριθμός.

Το ίδιο σκεπτικό ισχύει για την επιστήμη της γλωσσολογίας οποιοσδήποτε ήχος ή φθόγγος, αν δεν οριστεί εννοιολογικά από τον ίδιο τον άνθρωπο, παραμένει ένας "απρόσωπος", -ας μου επιτραπεί η λέξη-, ήχος. Ένας ήχος δίχως προσωπικότητα. Δίχως νόημα.

Συνεχίζεται..